Ведаць кожны вінцік
- Дзяніс, калі зразумелі, што станеце атамшчыкам?
- Думка такая ўпершыню з'явілася ў 11-м класе, калі сканчаў Ліцэй БДУ. Нам тады актыўна рэкламавалі ВНУ. І вось у адзін з вечароў прыйшоў дэкан фізфака БДУ Віктар Анішчык. Ён так цікава распавядаў пра тое, што адкрываецца новая спецыяльнасць, дзе будуць рыхтаваць персанал на атамную электрастанцыю. Што мы можам апынуцца ў ліку першых атамшчыкаў краіны. І тады я падумаў: а чаму б і не? У прынцыпе, у выпускнікоў майго факультэта ёсць некалькі добрых варыянтаў прасунуцца ў кар'еры - сысці ў IT-сферу або ў энергетыку. Калі з першым напрамкам усё было зразумела, другое гучала больш туманна, але прывабна. І я для сябе вырашыў высветліць, што ж гэта такое.
- Не пашкадавалі?
- Вядома, пакуль у айцішнікаў умовы лепей, але ж станцыя яшчэ не запушчана. Усё стане на свае месцы дзе-та ў наступным годзе, калі мы заробім на поўную моц. Тады я змагу сказаць з упэўненасцю, памыліўся я ці не. Пакуль мне ўсё падабаецца.
- Цікава працаваць на аб'екце, які будуецца на вашых вачах практычна па цаглінцы?
- Вядома. Прайсці ўсе этапы да запуску, каб ведаць кожны вінцік, кожную асаблівасць абсталявання, - гэта вельмі важна для будучай працы. Ты ведаеш нюансы, усе асаблівасці эксплуатацыі і свайго цэха, і станцыі ў цэлым.
- За пяць гадоў працы на БелАЭС вы паспелі дарасці да вядучага інжынера. Ці можна казаць, што на станцыі вялікія перспектывы для кар'ернага росту?
- Я б сказаў, так. Рост ідзе хутчэй, чым на дзеючых станцыях. Але, напэўна, гэта нармальна. Мы набіраемся вопыту.
У стылі ЗОЖ
- Калектыў на станцыі інтэрнацыянальны. Якія асаблівасці працы?
- На сённяшні дзень у нас у цэху амаль 80 чалавек, з якіх толькі каля дзесяці - запрошаныя спецыялісты, якія маюць досвед працы на іншых станцыях свету. Астатнія - былыя супрацоўнікі ТЭС, якія прайшлі перанавучанне, а таксама выпускнікі нашых ВНУ, як і я. Я б не сказаў, што адрозненні вельмі адчуваюцца. Так, спецыялісты з Украіны, Расіі распавядаюць аб тых традыцыях і асаблівасцях эксплуатацыі, якія былі прынятыя на аб'ектах, дзе яны працавалі, - і гэта вельмі цікава.
- Ці ёсць першыя традыцыі на БелАЭС?
- Нягледзячы на тое што станцыя яшчэ не завершана і не выдае мегаваты, сваім прафесійным святам лічым 22 снежня - Дзень энергетыка. У гэтыя дні ў нас штогод праходзяць урачыстасці і канцэрты. Зараз, можа, час такі, можа, асаблівы этап, але з'явілася яшчэ адна традыцыя - здаровага ладу жыцця. Апошнія гады тры ў нас вельмі актыўна развіваецца гэты рух.
- Ці складана прывыкнуць да асаблівага закрытаму рэжыму станцыі?
- Не, паколькі мы ўсе разумеем: такі рэжым абумоўлены меркаваннямі бяспекі. Тым не менш часам складана падтрымліваць кантакт з замежнымі калегамі, рыхтавацца да камандзіровак або рыхтаваць справаздачы па іх. Бо, як правіла, усе гэтыя перамовы сёння ідуць праз электронную пошту, сацыяльныя сеткі. Прыходзіцца займацца гэтым у вольны час, ужо пасля працы.
- Ёсць фраза пра тое, што атамшчыкі - асаблівая каста. Вы ўжо на сабе новы статус адчулі?
- Можа быць, адчую яго, калі стану непасрэдным удзельнікам атамнага працэсу. Пакуль мы жывем у стадыі будоўлі. З іншага боку, у гэтым сцвярджэнні шмат пафасу. Гэта ўсё роўна што сказаць: мы - эліта, а ўсе астатнія - ніхто. Так казаць нельга.
Выбар на карысць самага важнага
- Праца на АЭС - гэта пастаяннае навучанне. Падабаецца жыць у такім рытме?
- З аднаго боку, гэта проста выдатна - ты заўсёды ў тонусе, заўсёды падтрымліваеш пэўны ўзровень ведаў. Хоць новага ў атамнай энергетыцы мала - гэтая вобласць досыць кансерватыўная. Новая помпа або новая сістэма астуджэння тут будуць прымяняцца толькі пасля ўсёабдымных выпрабаванняў. Дарэчы, я праходжу навучанне на поўнамаштабным трэнажоры станцыі. Сумяшчаць з працай гэта крыху складана, але зараз на станцыі - актыўная падрыхтоўчая фаза. Прыходзіцца выкарыстоўваць для навучання ўвесь вольны час - вучыцца ж таксама праз рукавы ня будзеш. Таму ахвярую сваім асабістым часам.
- Гэта значыць захапленні, хобі пакуль пакутуюць?
- Я прадстаўляю каманду БелАЭС ў раённым клубе «Што? Дзе? Калі?», наведваю трэнажорную залу. Але часам даводзіцца прапускаць трэніроўкі. У гарачыя часы, як цяпер, трэба рабіць выбар на карысць самага важнага. Тым не менш двойчы на тыдзень імкнуся знайсці час для сябе - сустрэцца з сябрамі, схадзіць на трэніроўку. У прынцыпе, гэта ўсё магчыма.
- Астравец, у чым я асабіста пераканалася, за апошні час моцна змяніўся. Напэўна, і ў спартзалу можна добрую схадзіць, і ў краму? Стала камфортней?
- Перамены Астраўца нас радуюць, вядома. Але не ўсе мясцовыя жыхары падзяляюць гэтую радасць. Бо да станцыі гэта быў ціхі і спакойны правінцыйны горад, які цяпер у сувязі з будаўніцтвам станцыі ператвараецца ў бурлівы мегаполіс, і некаторыя старажылы па ранейшых часах сумуюць. Тым не менш я б сказаў, што інфраструктура горада трохі адстае ад жылога будаўніцтва. І многія да нядаўняга часу, пакуль не было вялікіх крам, вымушаныя былі ездзіць за пакупкамі ў Мінск. Што тычыцца спартыўнай базы, пакуль больш вязе тым, хто займаецца лёгкай атлетыкай і гульнявымі відамі спорту, - адкрыты цудоўны стадыён. З іншымі відамі спорту складаней. Напрыклад, каб наведваць трэнажорную залу, езджу ў суседнія Ашмяны. Пакуль без машыны нікуды.
Паміж мінулым і будучым
- Сёння выходзіць шмат дакументальных фільмаў, кніг аб ранейшых атамных трагедыях - Чарнобылі, Фукусіме ... Глядзіце іх?
- Вядома, мне ўсё гэта цікава: гляджу, чытаю, вывучаю. Было шмат сказана пра памылкі, дапушчаных пры эксплуатацыі тых ці іншых аб'ектаў. Але што да нашай станцыі, магу сказаць: такое ў прынцыпе не можа здарыцца. У яе столькі этапаў абароны, настолькі дасканалая сістэма бяспекі, магчыма, нават з лішкам, што турбавацца няма пра што. Праекціроўшчыкі пра ўсё паклапаціліся.
- Сям'я, якая засталася на вашай малой радзіме - у Слоніме, падтрымлівае ваш выбар? Як часта бачыцеся?
- Дзе-та раз у два месяцы. Калі трэба зрабіць нешта па хаце, я тут жа еду. Але гэта не кожныя выхадныя - усё ж такі больш за 200 кіламетраў паміж намі, хоць абодва раёна і размяшчаюцца на Гарадзеншчыне. Што тычыцца бацькоў, мама, як ўраджэнка Брэстчыны, якая вельмі добра памятае Чарнобыль, пабойвалася за мяне спачатку. Бацька з першых дзён разумеў мяне і падтрымліваў. А праз некалькі гадоў маёй працы пагадзілася з маім выбарам і мама.
